Hierboven vind je de intro van de video Zwitserland 1993. Ik had net de nieuwe videocamera aangeschaft, die later tijdens 't jubileum van Tjeu de piep oetging (zie Har Kierkels 2007). Op deze intro zie je de moeder van Hennie, als 77 jarige met haar hondje Saskiavluchten voor 'n koe. Verder Jac en Mia, de zus van Hennie. Jac lijkt 'n steile berg te beklimmen. Hij kruipt echter over de grond, maar door de camerea scheef te houden en de slow-motion, is 't precies echt. In die tijd was 't bewerken video's 'n heel karwei. Ik heb dit filmpje 'n hele tijd niet meer gezien en ik moet zeggen, met de middelen van toen ... Ik heb de beeld fragmenten op de maat van de muziek gesneden. De video heeft in de loop van jaren veel geleden. Op YouTube blijft hij nog 'n tijdje bestaan.

Mijn laatste autorit naar Zwitserland.

Dat besluit staat vast. "t Is voor ons beiden te vermoeiend. Je zit meer dan 10 uur in de auto. Als we nog eens teruggaan, nemen we de trein. En anders blijft Wallis 'n dierbare herinnering. Bijna 17 jaar zijn we er met de grote vakantie naar toe geweest. We bewaren de prettigste herinneringen aan Michelle Pinckaerts, de gastvrouw van dit vakantiecomplex.Ze was er al bij ons eerste verblijf in 1991 en ze is er nog steeds! In Zwitserland zijn nog zaken die we in Nederland allang vergeten zijn. Sta je als voetganger aan de kant van de weg dan stopt iedere auto om je te laten oversteken. Toen we op 21 september om 7 uur in Aminona arriveerden was Michelle al naar huis. De receptie was open en op de deur hing 'n enveloppe met de tekst: FAM. KIERKELS. In die omslag zat de sleutel van ons appartement. Dat moet je in Weert niet proberen. Nergens ligt rommel op de straat of de stoep. Iedere morgen komt iemand, zijn voor hem aangewezen deel van de stad, schoonmaken. Dat gebeurt veelal door gastarbeiders uit Italië en Oost-Europa. Graffiti tref je in Crans-Montana niet aan. Wel in Graubunden; de echte grafitti. Niet alles is in Zwitserland OK. Ook hier vind je vreemdelingenhaat. Daarover vind je ook iets in deze Blog. Maar al met al ben ik er graag gekomen en wie weet ....

We hebben onze grootouderlijke plicht vervuld!

Het vorig jaar zijn Hennie en ik in Zwitserland op vakantie geweest. In de buurt van ons vakantieverblijf in Aminona liggen 'n aantal grotten. In één van die grotten heb ik de namen van onze kleinkinderen in 'n steen gegrift. Erik 98, Lukas 00 en Anne 03. In de rode cirkel staat onder Anne ? 07. Daar moet de naam van Isabella komen te staan.Die zou ik eigenlijk dit jaar in de steen moeten krassen. We weten echter niet of we dit jaar nog in Zwitsetrland komen. In 2007 zijn Hennie en ik voor de laatste keer naar Aminona gegaan. Toen heb ik Isabella in de steen gekrast. Het is volbraxht, adieu Aminona, Wallis, Zwitserland!
.

 

  

Echt gebeurd!

Hennie en ik gaan al jaren naar Zwitserland op vakantie. De eerste keer was dat in 1991. Zoals je wel weet spreken ze in dat land een ratjetoe aan talen. Officieel Duits, Frans en Retro-Romaans. Het Duits is moeilijk te verstaan. Het Retroromaans is Chinees voor me en mijn Frans is het Frans van de jaren 60. Vanaf 1991 gaan we vakantie naar Wallis. In deze streek spreken ze Duits en Frans. Ons vakantieadres lag in het dorpje Aminona (zie Vakantie 2006) en dat ligt nog net in het Franse gedeelte.
Ik herinner me nog het volgende uit 1991:Hennie en ik wandelen door Crans Montantana, een modain golf- en skioord in de buurt van Aminona. Het is er druk op straat. Ik zeg tegen Hennie: Wagse effe, ich bun zoeë truk. 'n Minuutje later vraagt Hennie me: Enne is 't geluktj? Nae, antwoord ik, 't Waas mich vaöl te drök!!.
Voor alle zekerheid: Publique betekent openbaar en Piscine is een zwembad en geen .... Echt gebeurd.

Klik op de afbeelding en start Horror-Crash.

In 1991 reisden we in de grote vakantie, dus 15 jaar geleden, naar Graubünden. In deze streek van Zwitserland spreken ze Retro-Romaans. Met de trein en postbus gingen we naar de Via Mala. Over deze oude weg zijn veel boeken geschreven en films gemaakt. Van deze reis heb ik geen foto's. Video was erg in, dus kan ik slechts enkele foto's van het beeldscherm tonen. De kwaliteit is zeer slecht.

Het Via Mala-drama in het Duits:

Der Roman handelt von Jonas Lauretz, dem Besitzer eines abgelegenen Sägewerks in den Alpen in der Nähe der so genannten Via Mala Straße, sowie dessen Familie, die aus seiner Frau, einem Sohn und zwei minderjährigen Töchtern besteht.
Durch seine Trunksucht, die Gewalttätigkeit gegenüber seinem Sohn und durch teils sexuelle Übergriffe auf seine Töchter, gepaart mit seiner höchst autoritären, teilweise willkürlichen Einstellung zur Führung von Betrieb und Haus, baut sich eine sehr gespannte Atmosphäre der Unterdrückung auf. Der Sohn ist selbst nicht mehr als ein einfacher Knecht oder gar noch weniger im Sägewerk des Vaters.
Das Drama nähert sich langsam seinen Höhepunkt, als die jüngere Tochter zur Erzielung eines Zusatzeinkommens bei einem älteren Künstler, der in der Nachbarschaft lebt, zeitweise im Haushalt hilft und bei dessen Tod mit einem Erbteil bedacht wird. Dieses Geld-Erbe nimmt Lauretz als ihr Vormund in Empfang und verprasst es umgehend, indem er damit verreist und es unter anderem in diversen Wirts- und Hurenhäusern ausgibt. Bei seiner Rückkehr hat er nichts mehr davon bei sich.
Durch seinen Jähzorn im Alkoholrausch handelt sich Lauretz unter anderem einen nicht sehr angenehmen Vorführtermin vor der regionalen Gerichtsbarkeit ein. Dieses Ereignis kann ihn jedoch in keiner Weise bändigen, sondern er versucht im Gegenteil sogar noch vor Gericht, sich selbstgefällig in Szene zu setzen, wobei er zu Ende der Verhandlung dennoch sein wahres Gesicht zeigt.
In einer Sturmnacht und im Alkoholrausch vergreift sich Lauretz erneut an seinen beiden älteren Kindern, während die jüngste gerade abwesend ist. Im Dunkel der Nacht kommt es zu einer letzten Auseinandersetzung. Der Tagelöhner Jöry Wagner erschlägt Lauretz mit der Axt. Auf Lauretz' letztes Hilfesuchen an seinen Sohn ersticht dieser ihn mit dem Messer, wobei Frau Lauretz und die Tochter Hanna ebenfalls auf den bereits toten Lauretz einstechen. Seine Leiche wird daraufhin von seinen Kindern beiseite geschafft.
Nachdem Lauretz offiziell vom Rest der Familie, unter Behauptung, er wäre im Sturm weggefahren und seither nicht wieder aufgetaucht, als vermisst gemeldet wird, ermittelt zunächst die Polizei, bis diese mangels weiterer Erkenntnisse den Fall zu den Akten legt. Diese Akte soll nach einer gewissen Zeit durch einen jungen, frisch eingestellten Staatsanwalt nochmals gesichtet und die Angelegenheit überprüft werden, bevor man sie endgültig ins Archiv gibt.
Bei einem eher routinemäßigen Besuch des Sägewerks der Familie wird diesem Staatsanwalt jedoch eisiges Schweigen entgegen gebracht. Die Möglichkeit, dass ein oder gar mehrere Mitglieder der Familie mit dem Verschwinden in Verbindung stehen, verdichtet sich dabei immer mehr bis hin zu einem sehr konkreten Tatvorwurf. Um die Situation für die Kinder zum Guten zu wenden, verfasst deren Mutter noch auf dem Sterbebett ein Geständnis, das aber ziemlich unglaubwürdig ausfällt, unter anderem weil sie als schwache Person kaum in der Lage gewesen wäre, die Tat zu vollbringen und auch später die Leiche von Lauretz kaum hätte alleine beseitigen können.
Überdies ist die Situation prekär, als der Staatsanwalt mit der jüngeren Tochter, die ja möglicherweise eine Mitwisserin ist, ganz unabhängig von den neu aufgenommenen Ermittlungen eine Beziehung begonnen hat. Er gerät somit in einen Konflikt zwischen seiner Arbeitsauffassung, seinem Dienstherrn, dem Recht, seiner Beziehung, der Moral und der Menschlichkeit.
Die Geschichte endet damit, dass aufgrund der besonderen Umstände, die zu der Tat führten, der Staatsanwalt (mit Kenntnis seines Dienstherren) beschließt, das vorliegende Geständnis als zutreffend einzuordnen und somit den Fall zu schließen, da die Täterin mittlerweile verstorben sei.
Er wendet damit von den bereits ein halbes Leben lang geschundenen Kindern weitere (nun staatliche sanktionierte) Leidenszeit ab. Die beiden weiter im Sägewerk lebenden Kinder werden von drohender Verfolgung verschont. Die an der Tat eindeutig nicht beteiligte jüngere Tochter weiß ihre Geschwister in Sicherheit und geht eine dauerhafte Bindung mit dem Staatsanwalt ein

Mario Adorf hoofdrol-speler in de film Via Mala uit 1985, die in bovenstaande Duitse tekst weergegeven wordt. Door het bekijken van deze dramatische film hebben we toen besloten één keer in ons leven naar deze "boze weg" te gaan. De weg was allang uit ons geheugen verdwenen, maar door het ongeluk in de tunnel tijdens deze vakantie, komt alles weer boven.

Wat een panorama!

Is dat ook wat voor ons land?

In Zwitserland zijn de huizen, hotels, kantoren, eigenlijk alles versierd met hanggeraniums
Zou dat niks zijn voor ons appartementencomplex?

Ze zijn er nog steeds aanwezig.

Deze fotomontage geeft aan dat de namen van onze kleinkinderen al vanaf 1998 in deze grot aanwezig zijn.

Zaterdag 9 september 2006.

Vandaag vertrekken we naar Zwitserland. Alles wat we nodig hebben, zit in 2 reistassen.We gaan dit jaar niet alleen, Tom gaat ook mee. Hij heeft een dubbele voornaam, zoals Jan Peter. Maar ik noem hem enkel Tom. Hij beweert alle wegen in Europa te kennen. Ik rij onze ondergrondse garage uit en voor ik wat kan doen, zegt Tom dat ik linksaf moet gaan. Ik kijk hem verbaasd aan; ik ga altijd rechtsaf en dat doe ik ook. Tom reageert niet en ik rij de Louis Regoutstraat in. “Keer om”, zegt Tom en nogmaals: “Keer om!” Mijn medereiziger heet voluit Tom Tom, het is een navigatiesysteem. Thuis tik je de eindbestemming in en hij berekent de gehele reis.De eindbestemming is Aminona, een bergdorpje in het Zwitserse Wallis.Een afstand van 823 km. Op mijn computer heeft de routeplanner van de ANWB 918 km berekend. De reis verloopt voorspoedig tot enkele kiloneters voor Ludwigshafen, daar is een Baustelle en dus een file, waar heel weinig vaart in zit. We drinken een kop koffie. Hennie heeft die thuis gezet voor het geval dat je in de file terechtkomt. We staan ongeveer ’n uur zo goed als stil. Dan komt er weer wat vaart in en we passeren de Baustelle. Het is me tijdens de eerste helft van de reis opgevallen dat de autobahnen in Duitsland in slechte staat verkeren. Veel gaten en lapwerk. Hun nationale trots ligt er verwaarloosd bij. Ook in ons buurland is de economische crisis te bemerken; achterstallig onderhoud. Rond 1 uur ’s middags bereiken we de Zwitserse grens. We zijn de grens nauwelijks over of daar begint een Zwitserse Baustelle. Een wegomleiding! Tom Tom raakt de kluts kwijt. De kaart die me naar Aminona brengt is een kaart met alleen de hoofdwegen en door de wegomleidingen ben ik van de hoofdweg gereden en onze beste Tom zoekt zich rot waar hij is. Op een parkeerplaats verander ik van kaart. Tom Tom heeft ook Zwitserland met al zijn lokale wegen in zijn geheugen. Ik verander van kaart en zie, hij weet direct waar we zijn. Het werkt weer perfect. In de buurt van Bern geeft Tom me aan dit ik de richting Interlaken moet volgen. Zonder er bij na te denken volg ik hem. Zitten we wel goed?, vraagt Hennie na een half uurtje. Ik begin ook te twijfelen, maar Tom geeft aan dat ik nog 125 km moet reizen naar de eindbestemming en dat kan kloppen. Alleen berekent dat ik daar 2 uur over zal doen. Op de volgende wegwijzer zie ik Kandersteeg staan. Er gaat een lampje bij mij branden. Je kunt bij Interlaken niet over de Alpen, je moet er door met een autotrein. En voor ik ’t weet staat ik bij de toegang tot het autostation. Voor 25 Sfr’s brengt de autotrein ons naar Goppenstein aan de Zuidelijke kant van de Alpen. In het verleden heb ik nooit van die trein grbruik willen maken. Ik zit niet graag opgesloten in een donkere stinkende tunnel. Maar nu is er geen weg terug. Tom Tom wist wel waar we waren. Hij zei: Ga rechtaf de veerboot op! Op de trein staat de auto in een open kooi. De tunnel is onverlicht, aan de zijkant van onze stalling brandde een klein lampje. Volgens mij stonden er meer dan 100 auto’s op de trein. De dieselloc verspreidde ’n vieze oliegeur. We verdwenen in het donkerste binnen van de Alpen. Het plafondlampje in de auto was het enige licht. Als iemand echt op de voorkant van alle kranten over de hele wereld wil komen moet hij deze trein opblazen; alle auto’s vol benzine, ontploffingen over 100 meter …. Als ratten in de val. Die gedachten speelden door mijn hoofd. Na een half uur spuwde de berg ons weer uit. De terugweg wordt weer 100 km langer, dat weet ik zeker. Tom Tom had gelijk wat de afstand en de te rijden tijd was.

Waar is ze gebleven?

In de post van 19 augustus schreef ik:

We hopen haar dit jaar ook weer te vinden. Het wordt een soort sport. Zoek de oude dame!! Vanaf 1991 was ze er. Ze zat op 'n terras met een witte wijn. Nu hebben we haar niet meer gezien. Deze foto heb ik stiekum gemaakt in 1996. Tien jaar geleden. Is ze soms ... zou kunnen.

l'Aminona

Dit plaatsje in Zwitserland is in de 90-er jaren ons favoriete vakantie-oord geweest. l'Aminona ligt in Wallis, tegen de zonnige kant kant van de Alpen. Het ligt op 1500 meter en in de zomer is dat goed te voelen, het is er wat minder benauwd. 's Avonds kun je een trui goed gebruiken. De moeder van Hennie is een keer of 4 meegeweest, ze kocht dan veel ansichtkaarten en hield een dagboek bij. Ze was toen midden 70. Wij plannen deze vakantie nadat de grootste drukte voorbij is. Dus zeker niet in juli of augustus. Het eerste voordeel van de pensioenperiode: Je kunt op reis gaan wanneer je wil. Hoewel .... er moet iets geregeld worden, zolang Hennie bijna dagelijks haar moeder verzorgt.

In dit gebouw zijn we dan 2 of 3 weken gehuisvest. Het is niet het allerfraaiste bouwwerk, maar het uitzicht is er fantastisch. De onderstaande foto's zijn gemaakt vanaf de 12de verdieping, waar we in 1992 woonden. Beneden in het dal, 1000 meter lager, ligt Sierre. Als het donker wordt gaan de bergen leven; lichtjes tegen de hellingen gaan aan. De wolken dalen neer in het dal. Een vliegtuig vliegt beneden je boven de wolken, een vreemde ervaring. Het indrukwekkendste vind ik onweer in de bergen. Het angstigste moment is de bosbrand tegen de hellingen in Leuk geweest, vlak in de buurt.

.

'n Fantastisch panorama!

.

Het Hallenbad. Door de vensters zie het berglandschap.

Klik op de kaart om ze uit te vergroten!

Crans en Montana zijn samen één van de meest beroemde en mondaine vakantieoorden van Wallis. Het ligt op zo'n 1500 meter hoogte, op een zeer zonnig plateau. Het uitzicht is spectaculair, ik durf te beweren dat het uitzicht hier het mooiste is in heel Wallis. Je kijkt bij helder weer zo van Visp via de Weisshorn, de Matterhorn, het prachtige Val d'Anniviers, de Grand Combin, en Thyon 2000 richting Martigny. Verder kent het dorp zeer veel zon en zeer weinig neerslag per jaar.
Eigenlijk zijn Crans en Montana twee aaneengegroeide gemeenten, maar de toeristen kennen het slechts als één groot dorp. Aminona is een groep hotels en chalets op zo'n drie kilometer afstand van Crans Montana. Tussen Crans Montana en Aminona rijden gratis pendelbussen.

Ze is er weer!

Ik informeerde gisteren naar de openingstijden van de receptie op ons vakantie-adres.
Dat deed ik in het Duits.

Ich möchte gerne wissen wann die Reception geöffnet ist am Samstag und wenn ich verspätung habe, wo kann ich dann den Schlüssel vons Appartement bekommen?

.
Het antwoord kwam vanmorgen in het Nederlands:
We kunnen verder in het nederlands, niet ?
Op (datum) kunt U de sleutel vinden in een envelop op uw naam die aan de deur van de receptie hangt (met een plattegrond).
Tot ziens in Aminona !
MVG
Michèle
.
Ik mailde terug:
Hartelijk dank voor deze informatie
By the way, ben jij dezelfde Michèle, als de vorige Michèle? Dat was Michèle Pinckaers.
Groetjes,
Har
.
Haar antwoord:
Hallo, ja ik ben dezelfde...

Michelle Pinckaers

In 1992 zijn we voor het eerst naar l'Aminona geweest. Daar zat toen een Belgisch meisje bij de receptie, Michelle Pinckaers. Zij was vriendelijk en behulpzaam. In 2003 was ze nog op de receptie aanwezig. Ze was getrouwd en had een zoon. Haar trouwe hond was aan een slangenbeet gestorven. Ik kon via email met haar corresponderen, maar plotseling was dat adres weg. Ze werkte niet meer bij de stichting Residence Kandahar. De bovenstaande foto heb ik in 2000 van Internet gehaald.

De onbekende dame

Ieder jaar vanaf 1992 zat deze vrouw in Crans-Montana op een terras. Altijd op hetzelfde terras, altijd op dezelfde tijd. Ze dronk een glas witte wijn. Ieder jaar weer gingen we kijken of ze er nog was. Het laatste jaar in 2003, zat ze er niet meer. Het was in 1992 al geen jonge vrouw, dus ze kon wel dood zijn. Op de voorlaatste dag van onze vakantie in 2003 zagen we haar weer terug. Ze was van restaurant veranderd. We hopen haar dit jaar ook weer te vinden. Het wordt een soort sport. Zoek de oude dame!!

Hennie komt Hennie tegen.

Fotograferen was in de jaren 90 mijn hobby. Dit effect heet stitching.

De namen van Erik, Lukas en Anne.

In deze grot heb ik in 1998, 2000 en 2003 de namen van onze kleinkinderen gegraveerd. Deze grot ligt in Wallis vlakbij het dorpje l'Aminona. We gingen in de 90-jaren bij jaarlijks in Zwitserland op vakantie. 2003, na de geboorte van Anne, was de laatste keer.

.

2003. Angstaanjagend!

Tijdens onze zomervakantie 2003 in Zwitserland brak er brand uit in Leuk. Aminona ligt enkele kilometers lager op de helling van de brandende berg. Er waren in dat jaar overal in Europa branden. De zomer was heet en droog. Eerst roken we 's avonds een brandlucht en enkele uren later stegen rookwolken omhoog uit het dal. Het vuur vrat zich razendsnel een weg omhoog. Er ontstond paniek, de TV hield de zaak van uur tot uur bij. Het waren een paar spannende dagen. Na de brand konden Hennie en ik aanschouwen wat het vuur voor schade had aangericht. Het archief van het SF (Schweizer Fernsehen) toont de brand in klein formaat.

.

Krantenbericht:

Leuk: Regen entschärft Situation im Waldbrandgebiet
Regenfälle haben die Situation im Waldbrandgebiet von Leuk VS am Freitagmorgen vorderhand entschärft. Der Regen hilft mit, die immer noch aktiven Brandherde zu löschen. Feuerwehrleute aus verschiedenen Orten der Schweiz sind vor Ort.
Der Regen war kurz und schwachDie Niederschläge dauerten mehr als eine halben Stunde. Da sie aber nicht sehr stark sind, hatten sie keinen Einfluss auf den Einsatz der Helikopter. Zur Zeit würden sich drei Super Pumas der Schweizer Armee um das rechte Gebiet neben dem Waldbrandgebiet kümmern, während das linke unter Kontrolle von drei Lama Helikoptern und einem zivilen Super Puma sei, sagte Franziskus Escher, Kommandant der Kantonspolizei Wallis, gegenüber der sda. Im Ganzen sind acht Korps von Feuerwehrleuten vor Ort. Zu den zwei Walliser Einheiten sind sechs aus Bern, Genf und dem Jura gekommen. Hunderte von Armeeangehörigen waren während der Nacht im Einsatz, um die Feuerwehr abzulösen. Bald werden sie anfangen, die Glut so zu zerstören, dass sie nicht wieder anfangen kann zu brennen.